Założenie, że człowiek niesłyszący powinien komunikować się przy użyciu dwóch języków: migowego i narodowego (obowiązujących w danym kraju). W większości programów dopuszcza się lub zaleca wczesne i konsekwentne używanie aparatów, implantów, systemów FM w celu maksymalnego wykorzystania resztek słuchowych. Polski język migowy jest podstawą istnienia edukacji osób niesłyszących w Polsce i ich wychowania. „Polski język migowy posiada własną strukturę gramatyczną: składnię, morfologię, fonologię, a nawet fonetykę […]. Posiada specyficzne cechy, czyli klasyfikatorowość, niemanualność, symultaniczność, kierunkowość” (Kosiba, Grenda, 2011).
Regularne badania nad polskim językiem migowym prowadzą osoby zatrudnione w Pracowni Lingwistyki Migowej działającej przy Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Język migowy jest wartościowy, a nie prymitywny, jak myślano i wielu wciąż myśli. Każdy kraj ma swój własny naturalny język migowy: Polska ma PJM (Polski Język Migowy), Stany Zjednoczone mają ASL (z ang. American Sign Language), Wielka Brytania ma BSL (z ang. British Sign Language), Niemcy mają DGS (z niem. Deutsche Gebärdensprache), Islandia – ISL (z ang. Icelandic Sign Language). Wszystkie są tak samo zróżnicowane jak języki mówione.
