Totalna komunikacja
Termin ten został po raz pierwszy zastosowany pod koniec lat 60. XX wieku przez Roya Holcomba (za: Chrzanowska, 2015). W jej skład wchodzi mowa ustna i jej słuchowy odbiór (przy zastosowaniu aparatury specjalistycznej), wzrokowa percepcja wypowiedzi, fonogesty, daktylografia, system językowo-migowy, język migowy, gesty naturalne, mimika i pantomimika, a także pismo, rysunek, systemy graficzne takie jak piktogramy.
Główną zasadą jest, aby rozumieć i być rozumianym. Dzięki takim założeniom dziecko głuche ma prawo do:
- Wypowiadania się w sposób spontaniczny i rozwijający jego środki porozumiewania się,
- Swobodnego wyboru ulubionego sposobu porozumiewania się w jakiejkolwiek sytuacji,
- Stworzenia wspólnego języka w klasie szkolnej na podstawie języka migowego i języka mówionego,
- Samozadowolenia poprzez skuteczne porozumiewanie się (Kosiba, Grenda, 2011).
W przypadku totalnej komunikacji zaleca się korzystanie z aparatów słuchowych, implantów ślimakowych (Krakowiak, 2012).
