Metody ustno-słuchowe jednozmysłowe (audytywno-werbalne)
Przedstawicielami metod tej grupy są Armin Löwe, Susanne Schmid-Giovannini. Są nastawione na maksymalne usprawnienie i wykorzystanie uszkodzonego narządu słuchu, z wykorzystaniem aparatów słuchowych lub implantów ślimakowych, aby odbierać mowę i opanować język. Zakazane jest używanie wszelkiego rodzaju znaków gestowo-mimicznych, zarówno naturalnych, jak i sztucznych, a w szczególności komunikacji migowej. Rehabilitacja składa się z następujących elementów:
I. reakcja na dźwięki
II. rozpoznawanie dźwięków
III. różnicowanie dźwięków
• pod względem natężenia
• pod względem częstotliwości
• pod względem czasu trwania
• pod względem tempa
IV. lokalizowanie dźwięków
V. pamięć słuchowa (por. Krakowiak K., 2012; Kupisiewicz M., 2014; Muzyka – Furtak. E, 2015)
Metody ustno-słuchowe wspomagane (oralne wspomagane)
Nastawione na maksymalne usprawnienie i wykorzystanie uszkodzonego narządu słuchu, z wykorzystaniem aparatów słuchowych lub implantów ślimakowych, aby odbierać mowę i opanować język. Dodatkowo stosuje się środki wspomagające mowę, którymi dysponuje współczesna surdopedagogika takie jak: gesty i inne środki odwołujące się do pisemnej postaci wypowiedzi, a zwłaszcza samo pisanie w czasie mówienia oraz alfabet palcowy. Mogą to także być gesty i środki wizualne ikoniczne wspomagające rozumienie znaczenia poszczególnych słów lub sensu całej wypowiedzi (gesty ilustrujące, pantomima, rysunki, obrazki, fotografie, schematy, filmy itp.) (por. Krakowiak K., 2012)
